بررسی فرایند توسعه شهرهای کشور قبل از تغییرات و دگرگونیهای ابتدای قرن حاضر نشان میدهد که شهرها در مواجهه با بلایای طبیعی همچون سیل و زلزله و یا آسیبهای ناشی از یورش مهاجمان و یا حتی حاکمان، در یک فرایند تکاملی مورد بهسازی و نوسازی قرار میگرفتهاند. در طول تاریخ، شهرها دگرگونیهای زیادی را شاهد بودهاند اما همواره با یک مدل توسعه، مورد ترمیم و بهسازی واقع میشدند که این ساختار بیانگر مدل توسعه زمینهگراست. تحولات و تغییرات اعمال شده در شهرها، متأثر از الگوهای موجود و منطبق با شیوههای ساکنان بوده است. خیابانکشیها، تخریبها و گسترشهای کالبدی ناشی از نوگراییهای حاکمان وقت در حد فاصل سالهای 1512 تا 1521 ، شهرهای کشور را با مدل توسعه متفاوتی روبهرو کرد. در این فرایند جدید ساختاری متفاوت بر سازمان و ساختار گذشته شهر تحمیل شده و از این پس تقابل میان کهنه و نو شروع میشود. رشد جمعیت کشور و نیز رشد شتابان شهرنشینی در کنار تغییر سازمان فضایی شهر موجب جابجایی جمعیت در مراکز شهرها، ظهور و گسترش پدیده اسکان غیررسمی عمدتاً در حاشیه شهرها و نیز ادغام بافتهای روستایی واقع در مجاور کلان شهرها با بافت شهری شد. گسترش افقی و افزایش بیرویه سطح شهر موجب از بین رفتن نقش بخش مرکزی شهرها به عنوان قلب تپنده و هسته اصلی شهرها شده است. طرح های جامع و تفصیلی تهیه شده برای شهرها اگرچه بستر قانونی برای کنترل و توسعه با برنامه را فراهم آوردهاند ولی رویکرد آنها برونگرا است. طرحهای آماده سازی زمین که یکی دیگر از سیاستهای شهری میباشد از سال 1531 شروع و مبنایی برای توسعه تدریجی شهرها گردید؛ این برنامه نیز مشابه سایر طرحهای توسعه شهری، رویکردی برونگرا داشته و عرصههای وسیعی را در رقابت با بافت موجود به محدوده شهرها اضافه نمود. وجود چنین محلاتی با امکانات و زیرساختهای مناسب، امکان رقابت برای توسعه مجدد و بازآفرینی محلات موجود را کاهش میداد. در شهر همدان هم با اقدامات صورت گرفته در دوره رضاخان و احداث خیابانها باعث از هم گسستن استخوانبندی شهر شده؛ در سالهای اخیر پروژهها و طرحهای زیادی
