فعالیت گسترده مراکز شهرها تا حد زیادی وابسته به قابلیت د ستر سی به آنها بوده ا ست از گذ شته تاکنون وقتی که این مراکز قابلیت دسترسی مطلوبی داشتند از مزیت رقابتی مطلوبی برای فعالیتهای تجاری که به تجمع سرمایه میانجامید برخوردار میگردیدند؛ با این حال خودرو محدودیت ان سان به فوا صل کوتاه و شیب زمین را کاهش داده و از میزان این تجمع کا سته ا ست. این وابستگی با ظهور جلوههای از تکنولوژی از بزرگراهها گرفته تا تکنولوژیهای مرتبط با شهههرهای هوشههمند وابسههتگی انسههان به محدودیتهای مذکور را کاهش و بر میزان پراکندگی افزود و حرکت به سمت مناطق خوش آب و هواتر برای سکونت-اغلب منطبق بر ارتفاعات افزایش یافت و نیز مارکتها و مجتمعهای تجاری بزرگ گسهههترش یافتند به این ترتیب محدوده مراکز قدیمی شهرها تو سط مهاجران و طبقات با سطح درآمدی پایینتر ا شغال می شود و یا به محلی برای عمده فروشههیهای تجاری تبدیل میگردند؛ اگر این مراکز نتوانند به صههورت مکانهایی با کیفیت زندگی بالا معاصرسازی شوند معانی از شان اجتماعی منفی به این مناطق الحاق میشود، مبتلا به فرسودگی شده تصویر ذهنی-زمانی از شهر و تجربه تاریخی سکونت در شهر برای ن سلهای آینده مخدوش خواهد گردید؛ این امر لزوم باز آفرینی این نواحی در را ستای ارائه کیفیت بالایی از مکان در ارتباط با نظام های حمل و د ستر سی، عملکردی، استخوانبندی فضای همگانی و منظر شهری را گوشزد میکند.
