چکیده امروزه با افزایش جمعیت و روبرو شدن انسان با مشکل کمبود انرژی های تجدیدناپذیر و تهدید حیات بشر ، مبحث توسعه پایدار به عنوان راهکار و تدبیر در سطح بین المللی مطرح شده است. که طبق آن حفظ محیط زیست و جلوگیری از آلوده کردن زمین ، سازگاری با شرایط اقلیمی و طبیعی و استفاده از انرژی های تجدیدپذیر از مهمترین موارد در طراحی های روز میباشد. در صورتیکه در معماری سنتی ما که با توجه به طبیعت و محیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم سر بر می افراشت، بیشتر اصول پایداری رعایت شده است. معماری سنتی ایران ، دارای ویژگی های منحصر به فردی است که با طراحی درست و شناخت صحیح از مصالح و عناصر ساختمانی و بکارگیری درست آن با توجه به مسائل اقلیمی توانسته بود به طراحی پایدار دست یابد.هدف این مقاله درک دلایل استفاده از عوامل معماری پایدار در طراحی بناهای اقلیم گرم وخشک است. این اقلیم، شرایط سخت آب و هوایی را به ساکنینش تحمیل میکند که فراهم کردن آسایش برای ساکنان آن الزامی است. در گذشته سازندگان بنا، از تدابیر خاص جهت مساعد کردن شرایط بهره گرفته اند از جمله بافت فشرده و پیوسته، دیوارهای بلند که در کوچه ها سایه ایجاد میکند، جهت گیری مناسب شهر، قرارگیری در جهت باد مطلوب و استفاده از مصالح متناسب،. سازماندهی و سلسله مراتب فضایی مناسب، حیاط های دارای گیاه و آب واستفاده از چهار طرف حیاط در چهار فصل و عناصری چون بادگیرو گنبد از راه حل های عمده آنان برای ایجاد شرایط مناسب برای زندگی در این منطقه کویری بوده است.در این مقاله با استفاده از روش کتابخانه ای با رویکردی توصیفی و بررسی نمونه ی موردی دراقلیم گرم و خشک ، نخست مروری اجمالی بر مبحث پایداری مطرح می گردد. سپس با معرفی اقلیم گرم و خشک اصول مورد استفاده در معماری سنتی آن مورد بررسی قرار می گیرد آنگاه شهر یزد به عنوان نمونه موردی طراحی منطبق بر اصول پایداری در این اقلیم معرفی خواهد شد.
