اساس آمار و ارقام تعداد نابینایان در سطح دنیا قابل توجهه بوده و در این میان کشور ایران نیز از نظر آمار نابینایهان قابل توجه می باشد، بر اساس آمارهای اعهمم شهده هی 01 سها گذشته تعداد نابینایان کشور با افزایش 03 درصدی روبرو بهوده است و در حا حاضر یک میلیون نابینا در کشور زندگی می کنند که با مشکمت زیادی مواجه هستند . در این راستا بهه نظهر مهی رسد که در کنار تمامی امکانات و تسهیمت رفاهی که دولت برای این عزیزان در نظر گرفته است، تسهیمت رفاهی در مبلمان شهری برای این افراد کافی نبوده و در عین حا ناکارآمد نیهز مهی باشد. این مقاله عموه بر اینکه ضهرورت سها ت مرکهز آموزشه فرهنگ مختص نابینایان را در ایران را تاکید م کنهد بلکهه مقوله حس مکان را نیز در ابن فضاها به چالش م کشد. و حهس مکان را به معنای ادراک ذهنی فرد نابینا از محیط و احساسات کم و بیش آگاهانه آنها مطرح م کند و شخص را در ارتبا ی درونی با محیط قرار می دهد، به وری که فهم و احساس فرد بها زمینهه معنهایی محهیط پیوند ورده و یکپارچه می شود . این حس عاملی است که موجب تبدیل یک فضا به مکانی با صوصیات حسی و رفتاری ویژه برای افراد اص ماننهد نابینایان م گردد
