کی از ابزارهای بکار برده شده در احیاء وباززنده سازی بافت های تاریخی توسعه سیاست های فرهنگی و هنری است . رویکردی که از اوایل 0991 میلادی وارد ادبیات شهرسازی شد . بطوری که استفاده از ارزش های تاریخی و فرهنگی و همچنین توجه به گذران اوقات فراغت مردم به عنوان منابعی برای توسعه مهمترین وجوه کلی این گرایش هستند و سرمایه گذاری های اصلی در این پروژه ها در راستای ایجاد مراکز فرهنگی و هنری به کار گرفته می شود و با جذابیت های خاصی که برای فضای شهری مورد نظر ایجاد می کنند علاوه بر بازگشت سرمایه باعث ارتقای کیفیت زندگی شهری از طریق بهبود و توسعه ویژگی های منحصر به فرد یک مکان و مردم آن می شود. لذا بازآفرینی فرهنگ –مدار را می توان اصلی ترین رویکرد بازآفرینی شهری در دو دهه اخیر دانست که در آن مداخلات فرهنگی بیش از آنکه محصول ثانوی رشد اقتصادی باشند نیروی محرک آن هستند.از طرفی توجه به هنر عمومی می تواند به عنوان یک کاتالیست عاملی موثر در فرایند بازآفرینی شهری محسوب گشته و بنا به نقش فراگیر هنر ٬ راهبردی اساسی در جهت توانمندسازی فرهنگی جامعه ٬ مشارکت شهروندان و متضمن پایداری آن باشد.
