چکیده ورود تفکر شهرسازی مدرنیته در دل بافت های سنتی، منجر به ظهور الگوها و فضاهای عمومی و شهری جدید در پاسخ به نیازهای معاصر شد. از جمله این فضاها، ایجاد خیابان های شهری بود که هدف از ایجاد آن، برقراری تسهیلات لازم جهت حرکت اتومبیل و همچنین نو نمودن شهرهای ایران بود. هر چند که به وجود آمدن این خیابان ها منجر به شکاف های بعضا" عمیق ساختاری و اجتماعی در دل شهر گردید و نقدهای فراوانی نیز بر آن وارد شد، لکن برخی از این خیابان ها به دلیل برخورداری از پتانسیل بیشتر در هم پیوندی فضایی با سایر عناصر شهری، به مرور زمان درجهت جذب و پیوند بیشتر با زندگی روزمره مردم قرار گرفتند و منجر به تبدیل خیابان به یک فضای شهری معاصر گردید. یکی از این پدیده ها را می توان در بافت سنتی شهر کرمانشاه مشاهده نمود. نکته حائز اهمیت در این رویداد آن است که با وجود ایجاد سه خیابان موازی جوانشیر، مدرس و جلیلی در بافت سنتی شهر که همزمان به دستور رضاخان صورت گرفت و با وجود مشابهت های فضایی، مقیاسی و عملکردی، لکن امروزه، خیابان مدرس از کیفیت سطح تعاملات اجتماعی و همچنین در پیوند با زندگی روزمره، از سطح بالاتری نسبت به سایر خیابان های مذکور، برخوردار است. این مقاله سعی دارد که با مقایسه تطبیقی و با استفاده از روش تحلیلی چیدمان فضایی (space syntax)، و همچنین در جهت اعتبار بیشتر تحقیق با استفاده از پرسش نامه های آماری و تحلیل آن ها با استفاده از نرم افزار تحلیلی (spss)، به بررسی نقش هم پیوندی فضایی در کیفیت بخشی بیشتر در خیابان های معاصر شهری بپردازد، تا بدین وسیله بتواند در هدایت طراحان شهری در جهت طراحی خیابان های موفق تر شهری، کمک شایانی بنماید.
