حسن سجادزاده

چکیده در ده ههای اخیر شهرها به شکلی بی برنامه رشد کرده و محدود ههای شهری در مدت کوتاهی به چندین برابر وسعت اولیه خود رسیده اند؛ این معضل به عارضه منفی پراکندگی شهری منجر شده و منشاً بسیاری از مشکلات در کشورهای در حال توسعه شده است، بنابراین بررسی الگوی گسترش شهرها یکی از مسایلی است که م یتواند استراتژی های توسعه را در افق دوردست جهت توانمندسازی مدیریت شهری فراهم سازد. هدف از این پژوهش تعیین الگوی گسترش فضایی منطقه 13 شهر تهران طی سا لهای 89 - 1384 و ارایه راهکارهایی به منظور دستیابی به الگوی بهینه و پایدار رشد شهری است. روش پژوهش توصیفی تحلیلی، به صورت مطالعات اسناد ی کتابخانه ای، برداش تهای میدانی با در نظر گرفتن شاخ صهای مساحت، جمعیت و تراکم کلی مسکونی و بهر هگیری از مد لهای آنتروپی شانون و هلدرن به عنوان روش هایی کاربردی برای تحلیل سیستماتیک الگوهای رشد شهری است. نتایج پژوهش ب راساس مطالعات صورت گرفته نشان م یدهد که منطقه مورد مطالعه طی سا لهای اخیر به صورت پراکنده رشد کرده و منجر به عارضه منفی پراکندگی شهری شده است، بر این اساس می توان از الگوی گسترش متمرکز درون بافتی )فشرده و عمودی( و در عین حال تغییر