اکثر صاحب نظران به این واقعیت معترفند که تحقق توسعه پایدار بدون در نظر گرفتن دانش بومی جوامع محلی و دخالت بومیان و روستاییان در فرایند توسعه غیر ممکن است. این تحقیق به بررسی کاربرد دانش بومی باغبانی در شهرستان پاوه و تاثیر آن در پایداری منابع تولید پرداخته است. این تحقیق بر اساس هدف کاربردی، و براساس زمان مقطعی است. برای تبیین دانش بومی باغبانی از روش های کیفی و مشارکتی و جهت بررسی کار برد و تاثیر آن در پایداری منابع تولید از روش های کمی و ابزار پرسشنامه استفاده شده است. جامعه آماری قسمت کیفی تحقیق شامل همه باغداران شهرستان پاوه و جامعه آماری قسمت کمی شامل باغدارن برتر شهرستان و نیروهای فنی سازمان جهاد کشاورزی استان کرمانشاه و مراکز تابعه آن می باشد. برای تحلیل داده ها از نرم افزارهای Excel و SPSS نسخه 19 استفاده شد. نتایج پژوش نشان داد که ، دانش بومی باغبانی در شهرستان پاوه وجود دارد و این دانش بومی توسط باغدارن بکار گرفته می شود و همچنین از نظر باغداران برتر شهرستان و نیروهای فنی سازمان جهاد کشاورزی استان کرمانشاه و مراکز تابع آن، این دانش بومی در پایداری منابع تولید موثر است.
