پایداری در بخش کشاورزی مسئله ای است که چند دهه ای است در اکثر محافل عنوان می شود و اکثر تحقیقات نشان دهنده پایداری پایین بخش کشاورزی می باشند از سویی دیگر از آنجا که پایداری محصولات باغی به ندرت مورد توجه قرار گرفته است بنابراین این تحقیق برآن است که به مقایسه میزان پایداری تولید انگوردر نظام بهره برداری دهقانی و تعاونی تولید کشاورزی در بخش مرکزی شهرستان ارومیه بپردازد. این تحقیق بر اساس هدف کاربردی، بر اساس نحوه گردآوری داده ها پیمایشی وبر اساس زمان مقطعی است. جامعه آماری این تحقیق مشتمل بر انگورکاران بخش مرکزی شهرستان ارومیه که در قالب دو نظام بهره برداری دهقانی و تعاونی می باشد. ابزار گردآوری این تحقیق پرسشنامه می باشد که روایی آن براساس دیدگاه اساتید و کارشناسان تایید شد و با استفاده از آلفای کرونباخ پایایی آن احراز گردید. دادهای جمع آوری شده توسط نرم افزار آماری SPSS مورد تحلیل قرار گرفت. نتایح پژوهش نشان داد که باغات مورد مطالعه در نظام بهره برداری دهقانی از نظر میزان پایداری 85 درصد در سطح ناپایدار ، 24 باغ دارای سطح نسبتا نیمه پایدار (12 درصد)، 3 باغ دارای سطح پایدار (6 درصد) می باشند. همچنین در نظام بهره برداری تعاونی نیز 5 واحد تعاونی( 42/71 درصد) بصورت ناپایدار، 1 واحد تعاونی ( 29/14 درصد) بصورت نیمه پایدار و 1 واحد تعاونی( 29/14 درصد) بصورت پایدار به تولید انگور می پردازند. همچنین هیچ رابطه مثبت و معنی داری بین پایداری نظام بهره برداری دهقانی و تعاونی تولید کشاورزی وجود ندارد.
