مهاجرت بدون برنامه و گسترده روستائیان به شهر و در نتیجه گسترش روزافزون زندگی شهری، به یکباره شهرها را با انفجار جمعیت مواجه کرد و از آنجایی که بسیاری از شهرها برای پذیرش چنین جمعیتی آمادگی نداشتند؛ جمعیت کوچ کرده از روستاها، ناگزیر در حاشیه شهرها اسکان یافتند که نتیجه این فرآیند، به مخاطره افتادن امنیت شهرها و افزایش جرائم می-باشد. مبارزه با جرائم برآمده از این مهاجرت ها تنها از رهگذر اقدامات پلیسی و اجتماعی میسر نبوده و از همین رو، در اواخر دهه 1960، «سی.ری.جفری» رویکردهای مکانی مقابله با جرائم شهری را تحت عنوان CPTED ارائه نمود. رویکرد حاضر بر آن است تا با استفاده از شیوه های طراحی محیطی و حداکثر استفاده از فضاهای موجود، امنیت محلّات را بالا برده و جرائم را کاهش دهد. بدین سان، نوشتار حاضر، در صدد است تا کوی حصار را به عنوان یک منطقه حاشیه نشین و با ترکیب جمعیتی متنوع که به جرم خیزی مشهور است؛ با کوی استادان که فاقد چنین وصفی است از جهت تأثیر طراحی محیطی بر وقوع جرم مورد مقایسه قرار دهد. برهمین مبنا، جامعه آماری تحقیق، 320 نفر از ساکنان این دو کوی می باشد و از نرم افزار SPSSوآزمون T دو نمونه مستقل برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که در خصوص مؤلفه های فردی در این دو منطقه، از لحاظ متغیرهای مربوط به تحصیلات، بعد خانوار و میزان درآمد ماهیانه تفاوت معناداری وجود دارد. در شاخص های فرهنگی- اجتماعی نیز از حیث متغیرهای مربوط به امنیت، تعاملات اجتماعی و تعلق مکانی به محیط تفاوت معناداری مشاهده می شود. در خصوص متغیرهای مربوط به عوامل ساختاری، خوانایی، کیفیت دسترسی، فعالیت های پشتیبان، کنترل و نظارت و تصویر و نگهداری که زیر مجموعه شاخص های کالبدی قرار می گیرند؛ میان دو کوی یاد شده تفاوت معناداری وجود دارد.
