حسن رهبان فرد

امروزه روش های آموزش الکترونیکی بطور گسترده برای اهداف مختلف آموزشی مورد استفاده قرار می گیرند. در این راستا، هدف تحقیق حاضر بررسی اثر بخشی آموزش الکترونیکی (آنلاین و آفلاین) در مقایسه با تمرین مشاهده ای و تمرین بدنی بر یادگیری یک مهارت حرکتی بود. تعداد 90 نفر از دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم به صورت داوطلبانه و در دسترس در این تحقیق مشارکت کردند. تمامی آزمودنی ها راست دست بوده و از اهداف تحقیق بی اطلاع بودند. این افراد به طور تصادفی در چهار گروه تجربی شامل تمرین بدنی، مشاهده، آموزش الکترونیکی آنلاین، آموزش الکترونیکی آفلاین و یک گروه کنترل تقسیم بندی شدند. تمامی آزمودنی ها در سه مرحله پیش آزمون، اکتساب و پس آزمون شرکت کردند. در پیش آزمون، همه شرکت کنندگان تکلیف پرتاب پنالتی هندبال را بدون دریافت بازخورد افزوده برای 10 بار اجرا کردند. سپس در مرحله اکتساب، هر یک از گروه های مختلف تجربی برنامه تمرینی مخصوص به خود را اجرا کردند. بدین ترتیب که گروه تمرین بدنی 90 بار پرتاب پنالتی هندبال را از فاصله قانونی (7 متر) بصورت فیزیکی تمرین کردند. در همین حال، هر یک از آزمودنی ها در گروه مشاهده به تماشای عملکرد یکی از آزمودنی ها در گروه تمرین بدنی می پرداخت. عملکرد هر آزمودنی در گروه تمرین بدنی از طریق برنامه شاد (برنامه ای که در دوران همه گیری ویروس کرونا توسط وزارت آموزش و پروش برای آموزش از راه دور تدارک دیده شده بود) و بصورت آنلاین برای هر یک از آزمودنی های گروه آموزش الکترونیکی آنلاین ارائه می شد. این در حالی بود که آزمودنی های گروه آموزش الکترونیکی آفلاین فیلم تمرین گروه بدنی را در قالب یک کلیپ ویدیویی تماشا می کردند . گروه کنترل در این مرحله مداخله خاصی دریافت نکرد. یک روز بعد از مرحله اکتساب، تمامی گروه ها در پس آزمون که شامل یک آزمون یادداری و دو آزمون انتقال بود، شرکت کردند. آزمون یادداری دقیقا همانند پیش آزمون اجرا شد، یعنی هر آزمودنی 10 بار پرتاب پنالتی از فاصله 7 متری را بدون دریافت بازخورد افزوده انجام داد. ولی آزمون های انتقال از فاصله نیم متر جلوتر (5 پرتاب) و نیم متر عقب تر (5 پرتاب) از فاصله قانونی اجرا گردیدند. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر بر روی داده های یادداری اثر تعاملی مرحله*گروه را معنادار نشان داد. بررسی های بیشتر نشان د