مقدمه: محققین رفتار حرکتی در جستجوی روش های کارآمد برای توسعه مهارت های حرکتی افراد با مشکلات شناختی و حرکتی هستند. اخیرأ، تمرین در محیط کم خطا مورد توجه ویژه قرار گرفته است (1). از اینرو، هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین کم خطا و پر خطا بر یادگیری یک مهارت حرکتی در افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم می باشد. روش شناسی: تعداد40 نفر از دانش آموزان دبستان پسرانه استثنایی بشارت تهران به طور تصادفی در چهار گروه ثابت، کم خطا، پر خطا و کنترل قرار گرفتند. آزمودنی ها در مراحل پیش آزمون، اکتساب و آزمون های یادداری/ انتقال10 دقیقه ای و 24 ساعته شرکت کردند. در پیش آزمون، همه گروه ها تکلیف پرتاب آزاد بسکتبال را بدون دریافت بازخورد افزوده برای 10 بار اجرا کردند. در مرحله اکتساب، گروه ثابت مهارت پرتاب آزاد را برای40 بار از فاصله 3 متری حلقه تمرین کرد. گروه کم خطا تکلیف را از فواصل 2، 5/2، 3 و 5/3 متر تمرین کردند (10 بار از هر فاصله). گروه پر خطا همین کار را به صورت معکوس انجام دادند (یعنی از فواصل 5/3، 3، 5/2 و 2 متر). گروه کنترل در مرحله اکتساب تمرین بخصوصی نداشتند. ده دقیقه و 24 ساعت پس از مرحله اکتساب، آزمون های یادداری و انتقال برگزار شدند. نتایج: نتایج نشان داد که در آزمون های یادداری و انتقال هر سه گروه تمرینی عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشتند. این یعنی صرف نظر از نوع تمرین، یادگیری اتفاق افتاده است. مهم تر آنکه، گروه تمرین کم خطابه طور معناداری در هر دو آزمون یادداری / انتقال 10 دقیقه ای و 24 ساعته بهتر از دو گروه تمرینی دیگر (ثابت و پر خطا) عمل کردند. همچنین، گروه ثابت به طور معناداری از گروه پر خطا بهتر بودند. بحث و نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد محیط های تمرینی که خطاها را محدودتر می کنند، برای یادگیری افراد دارای اختلالات طیف اوتیسم سودمندتر می باشند. احتمالا خطای کمتر، فرصت بیشتری برای کسب الگوی صحیح مهارت فراهم می کند.
