هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ترکیب تمرین مشاهدهای، سایهزنی و فیزیکی بر یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. بدینمنظور، 29 دانشآموز دختر دبیرستانی 62 تا 62 سال بهطور تصادفی در شش گروه 69 نفری )مشاهدهای، سایهزنی، فیزیکی، ترکیبی یک )مشاهدهای فیزیکی(، ترکیبی دو )مشاهدهای سایهزنی فیزیکی( و کنترل( قرار گرفتند. پس از پیشآزمون، در مرحلۀ اکتساب هریک از گروهها مهارت پرتاب دارت را براساس دستورالعمل ویژۀ هر گروه، 11 مرتبه تمرین کردند؛ اما گروه کنترل تمرینی را انجام نداد. 61 دقیقه پس از مرحلۀ اکتساب، آزمونهای یادداری/ انتقال فوری اجرا شد و پس از 94 ساعت بیتمرینی، آزمونهای یادداری/ انتقال تأخیری انجام گرفت. نتایج تحلیل واریانس با اندازههای تکراری نشان میدهد ) P=0.05 ( که گروههای تمرینی درمقایسه با گروه کنترل بهطور معناداری عملکرد بهتری داشتهاند ) P=0.000 (. گروه فیزیکی و ترکیبی یک )مشاهدهای فیزیکی( نیز نسبت به گروههای مشاهده و سایهزنی بهطور معناداری بهتر عمل کردهاند ) P<0.05 ( و گروه ترکیبی دو )مشاهدهای سایهزنی فیزیکی( درمقایسه با تمام گروهها بهطور معناداری عملکرد بهتری داشته است ) P=0.000 (. بهطورکلی، نتایج این پژوهش نشان میدهد که ترکیب سه شیوۀ مشاهدهای، سایهزنی و فیزیکی درمقایسه با سایر روشهای تمرینی منجر به حداکثر یادگیری میگردد.
