مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر خودتنظیمی در مشاهده الگوی مبتدی بر یادگیری زمانبندی نسبی و مطلق بود. روش شناسی: چهل و پنج دانشجوی پسر راست دست به طور تصادفی در 2 گروه تجربی (خودتنظیم و جفت شده) و یک گروه کنترل قرار گرفتند. از آزمودنیها خواسته شده بود تا یک تکلیف زمانبندی متوالی چهار بخشی را در چهار مرحله آزمایشی اجرا کنند. در پیش آزمون 20 کوشش بدون بازخورد اجرا شد. در مرحله اکتساب، آزمودنیها تکلیف را 60 بار با دریافت بازخورد تمرین کردند. سپس، در دو آزمون یادداری / انتقال به فاصله 10 دقیقه و 24 ساعت پس از اکتساب، 20 کوشش بدون بازخورد انجام شد. یافته ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده های هر دو آزمون یادداری و انتقال نشان داد که هر دو گروه تجربی هم به لحاظ زمانبندی مطلق و هم زمانبندی نسبی از گروه کنترل بهتر بودند. این نتایج حاکی از آنست که تمرین، صرف نظر از نوع آن، منجر به یادگیری مهارت مورد نظر شده است. با این حال، تفاوت معناداری بین دو گروه تجربی در فاکتورهای زمانبندی نسبی و مطلق در آزمونهای یادداری و انتقال مشاهده نشد. بحث و نتیجه گیری: این نتایج بیان میکند که خودتنظیمی در ارتباط با مشاهده الگوی مبتدی نقش مهمی در یادگیری مهارتهای حرکتی ندارد.
