حسین رضوان

چکیده: مقدمه: مطالعات مختلف انجام شده در مدل های حیوانی نشان می دهد که کمبود اینترفرون گاما باعث اختلال در روند التیام عفونت لیشمانیا می گردد. به نظر می رسد که سطح تولید اینترفرون گاما می تواند در مدت زمان التیام زخم لیشمانیا در انسان نیز مؤثر باشد. اهداف انجام این مطالعه عبارتند از 1) تعیین امکان استفاده از اینترفرون گاما به منظور تشخیص موارد مبتلا به سالک التیام ناپذیر 2) تعیین ارتباط بین سایتوکاین های پیش التهابی (اینترلوکین 17وCXCL-11) با مدت زمان التیام زخم، 3) تعیین میزان تورم و سفتی ایجاد شده در اثر انجام آزمون جلدی لیشمانین در بیماران مبتلا به سالک التیام ناپذیر ویا التیام پذیر، 4) تعیین نقش عدم بیان تحت واحد β1گیرنده اینترلوکین 12 در نقصان تولید اینترفرون گاما 5) تعیین وجود و یا عدم وجود پلی مورفیسم در اگزون ششم ژن کد کننده تحت واحد β1گیرنده اینترلوکین 12. مواد وروش ها: این تحقیق یک مطالعهتوصیفی- تحلیلیبود که در سال های 1393تا 1395انجام گردید.کلیه بیماران مبتلا به سالک التیام ناپذیر یا لیشمانیوز التیام پذیر بوده وتمامی آنها ساکن استان اصفهان بودند. سلول های تک هسته ای خون محیطی 32بیمار ،کهمبتلا به لیشمانیوز التیام ناپذیر، و یا قابل التیام بودند جدا شد. میزان تولید اینترفرون گاما وسایتوکاین های پیش التهابی اینترلوکین 17 وCXCL-11 آنها با روش الایزا اندازه گیری شد. سپس نقطه برش تولید اینترفرون گاما به منظور تعیین بیماران مبتلا به سالک التیام ناپذیر با استفاده از آنالیز منحنی راک محاسبه شد. همچنین هر یک از بیماران تحت آزمون جلدی لیشمانین قرار گرفتند. در این مطالعه بیان و یا عدم بیان تحت واحدβ1گیرنده اینترلوکین 12با استفاده از روش فلوسایتومتری مورد بررسی قرار گرفته و اگزون ششم ژن کد کننده تحت واحد β1گیرنده اینترلوکین12تعیین توالی شد. نتایج: سطح اینترفرون گاما، اینترلوکین 17 وCXCL-11 تولید شده توسط سلول های تک هسته ای خون محیطی تحریک شده با آنتی ژن محلول لیشمانیا و یا میتوژن فیتوهماگلوتینین، در گروه بیماران مبتلا به سالک التیام پذیر به صورت معنی داری از بیماران مبتلا به سالک التیام ناپذیر بالاتر بود (001/0p<). نقطه برش اینترفرون گامادر مناسب ترین حساسیت (%5/87) و ویژگی (%100) برابر 1208پیکوگرم در میلی لیتر بود. علاوه بر این،قطرتورم و سفتی حاصله از آزمون جلدی لیشم