چکیده مقدمه: مطالعات انجام شده روی الگو های حیوانی نشان می دهند که کمبود اینترفرون گاما باعث اختلال در روند التیام عفونت لیشمانیا می شود. به نظر می رسد که سطح تولید اینترفرون گاما می تواند در مدت زمان التیام زخم لیشمانیا در انسان نیز مؤثر باشد. هدف این مطالعه، بررسی امکان استفاده از اینترفرون گاما برای تشخیص بیماران مبتلا به سالک التیام ناپذیر است. مواد و روش ها: سلول های تک هسته ای خون محیطی 32 بیمار مبتلا به لیشمانیوز التیام ناپذیر یا التیام پذیر جدا و میزان تولید اینترفرون گامای آنها با روش الایزا اندازه گیری شد. سپس نقطه برش (Cut-Off Point) تولید اینترفرون برای تعیین بیماران مبتلا به سالک التیام ناپذیر با استفاده از آنالیز منحنی راک (ROC-Curve) محاسبه شد. همچنین برای هریک از بیماران، آزمون جلدی لیشمانین انجام شد. نتایج: سطح اینترفرون گامایی که سلول های تک هسته ای خون محیطی تحریک شده با آنتی ژن محلول لیشمانیا و یا میتوژن فیتوهماگلوتینین تولید می کنند در گروه بیماران مبتلا به سالک التیام پذیر به شکل معناداری از بیماران مبتلا به سالک التیام ناپذیر بیشتر بود (001/0p<). نقطه برش (Cut-Off Point) اینترفرون گاما در مناسب ترین حساسیت (5/87 درصد) و ویژگی (100 درصد) برابر 1208 پیکوگرم در میلی لیتر بود. همچنین سطح اندوراسیون حاصل از آزمون جلدی لیشمانین در بیماران مبتلا به سالک التیام پذیر به شکل معناداری از افراد مبتلا به سالک التیام ناپذیر بیشتر بود (023/0p=). بحث و نتیجه گیری: کمبود تولید اینترفرون گاما می تواند یکی از عوامل لیشمانیوز التیام ناپذیر در انسان باشد؛ در واقع، از کمبود اینترفرون گاما می توان برخی از بیماران مبتلا به سالک التیام ناپذیر را شناسایی کرد.
