حسین رضوان

لیشمانیوز جلدی یکی از بیماریهای مهم مشترک بین انسان و حیوان بوده که توسط تک یاخته لیشمانیا ماژور ایجاد می شود. این انگل بوسیله پشه های خاکی به انسان منتقل شده و سبب ایجاد ضایعات پوستی در فرد مبتلا می شود(1). در لیشمانیوزیس جلدی ماکروفاژها بعنوان اولین سلولهایی که انگل به آنها وارد شده و سپس بعنوان محل استقرار آن عمل می کنند. امروزه درمان دارویی بعنوان مهمترین راه مقابله با لیشمانیا مطرح می باشد گرچه استفاده از دارو موجود در درمان لیشمانیا همواره با مشکلاتی از جمله عوارض جانبی ناشی از این داروها، هزینه بالا و مقاومت دارویی همراه بوده و سبب شده است که محققین برای مقابله با این انگل به دنبال داروهایی جدید تر و با عوارض کمتر باشند. هدف از این مطالعه بررسی اثر درمانی داروی پیشنهادی بعنوان یک روش جدید درمانی درمان لیشمانیوزجلدی و نیز آسیب ناشی از سوختگی در مقایسه با روش های استاندارد با توجه به تاثیر این دارو بر بیان ژن های التهابی: IL-1-α, IL-1-β, IL-12P35, IL-12P40, TNF- α, INF-γ, CCL3/ MIP-1a, CCL4, CCL5, CCR5 RT-PCR می باشد.