فقدان یا گسست در سری زمانی داده های بارش در بسیارری از ایستگاه های هواشناسی، یکی از محدودیت های اصلی در مطالعات اقلیم شناسی و منابع آب است. در پژوهش حاضر از دو رهیافت هوشمند برنامه ریززی ژنتیک و ماشین بردار پشتیبان به منظور باسازی داده های بارش ماهانه چهار ایستگاه باران سنجی واقع در استان همدان، در دوره آماری 1370 الی 1389 استفاده شد. نتایج نشان داد که با افزایش حافظه و تعداد ایستگاه های دخیلل در مرحله آموزش، عملکرد مدلها بهبود می یابد.
