در این پژوهش برای شناسایی خاستگاه رسوبات منطقه خور و بیابانک کانی های سنگین رسوبات بادی بررسی شده است بیشتر در آغاز نمونه رسوب سطحی از منطقه با پوشش گسترده ای به پهنای 930 هکتار، گردآوری گردید. سپس با جدایش دانه های در اندازه 2 تا 3 فی مطالعه شدند. پس از حذف کربنات کلسیم و اطمینان از خشک شدن نمونه ها، جدایش ثقلی به وسیله بروموفورم و قیف دکانتور انجام شد. افزون بر خرده سنگ ها شامل خرده سنگ های رسوبی (خرده سنگ های کربناته، ماسه سنگ ها)، خرده سنگ های آذرین (گرانیت)، خرده سنگ های دگرگون (متاسدیمنت)، کانی های سبک (فلدسپات:ارتوکلاز، پلاژیوکلاز و میکروکلین)، کوارتز، کانی های سنگین روشن مانند پیروکسن، بیوتیت، آمفیبول، کانی های سنگین تیره (کانی های اپک) در رسوبات شناسایی گردیدند. پیروکسن در رسوبات منطقه ی مورد مطالعه از فراوانی بالایی برخوردار است(5-10 اپک) در رسوبات شناسایی گردیدند. پیروکسن در رسوبات منطقه ی مورد مطالعه از فراوانی بالایی برخوردار است (5-10 درصد کل رسوب و 1-2/1 درصد کانی های سنگین) و اکثرا از نوع کلینوپیروکسن (اوژیت) است که به صورت خودشکل و بیشتر در رنگ های گوناگون سبز، قهوه ای و زرد قهوه ای دیده می شود. نتایج موید این است که کانی های سیلیکاته سنگین هورنبلند، پیروکسن، روتیل، زیرکن، گارنت، بیوتیت و مگنتیت غالبا از توده های نفوذی واقع در منطقه و لیمونیت،هماتیت و پیریت از انواع سنگ های آهن دار منطقه منشا گرفته اند.
