استفاده از تکنیک های کشاورزی دقیق در یک محیط گلخانه ای برای مدیریت نیتروژن محصول، می تواند به جلوگیری از کمبود نیتروژن، افزایش کیفیت نهایی گیاه، کاهش هزینه های کود بیش ازحد و جلوگیری از رواناب نیتروژن کمک کند. سنسور های نوری یک رویکرد سریع و غیر مخرب برای محاسبه ی محتوای کلروفیل گیاهان با اندازه گیری بازتاب یا جذب برگ های سبز هستند. هدف از این تحقیق، بررسی قابلیت اطمینان شاخص پوشش گیاهی (NDVI) محاسبه شده توسط سنسور دستی گرین سیکر به عنوان شاخص غیرمستقیم وضعیت نیتروژن گوجه و خیار گلخانه ای و مقایسه ی عملکرد این حسگر با حسگر نوری دیگر (اسپد) است. هدف دیگر این مطالعه بررسی کیفیت گیاه با اصلاح برنامه ی کودی در طول رشد تولید بر اساس خوانش حسگرها بود. آزمایش در بهار سال 1396 در گلخانه ی تحقیقاتی گروه مهندسی مکانیک بیوسیستم دانشگاه بوعلی سینا همدان انجام شد. گلخانه ی مورد مطالعه از نوع پیش ساخته و از جنس پلی کربنات بود. گوجه فرنگی و خیار با تیمارهای 0، 028/0، 138/0، 359/0 و 607/0 گرم بر لیتر کود اوره ی 46% کوددهی گردید. قبل از شروع آزمایشات خاک مورد استفاده به روش کجلدال تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد خاک حاوی 5/15 % نیتروژن می باشد. در روز 71 پس از کاشت تیمار های یک، دو و سه با کود اضافی تحت درمان قرار گرفتند. تمامی مقادیر نیتروژن قرائت شده توسط گرین سیکر و اسپد با میزان کود اعمال شده به گیاهان در هر مرحله از آزمایشات مقایسه شدند. همچنین تعداد برگ گیاهان در پایان هر مرحله از داده برداری شمارش شدند. رابطه رگرسیونی بین متغیرها اندازه گیری شده با نرم افزار SPSS محاسبه گردید. بین NDVI قرائت شده توسط گرین سیکر و میزان کود تیمارها همبستگی 95 درصد و بین کلروفیل و میزان کود همبستگی 91 درصد وجود داشت. در کل گوجه فرنگی نسبت به خیار به درمان کودی واکنش دقیق تری نشان داد.
