هدف پژوهش حاضر تدوین مدل افکار خودکشی دانشجویان دارای شکست عاطفی براساس طرحواره نقص با نقش میانجی حساسیت به طرد و خودانتقادی بود. طرح پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل تمامی دانشجویان با شکست عاطفی در دانشگاه بوعلی سینا در سال تحصیلی 1403-1402 بودند. افرادی که نمره شکست عاطفی آنها یک انحراف معیار بالاتر از میانگین بود (نمرات بالاتر از 16) به عنوان نمونه نهایی انتخاب شدند که تعداد این افراد 215 نفر بود. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش شامل پرسشنامه ضربه عاطفی راس، پرسشنامه افکار خودکشی بک، پرسشنامه حساسیت به طرد داونی و فلدمن، پرسشنامه خودانتقادی تامپسون و زاروف و گویه های مرتبط با طرحواره نقص/ شرم از فرم کوتاه پرسشنامه طرحواره های ناسازگار اولیه یانگ بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و LISREL انجام گرفت. نتایج معادلات ساختاری نشان داد که روابط مستقیم بین طرحواره نقص و افکار خودکشی معنادار نبود ولی سایر روابط مستقیم معنادار بودند. روابط غیر مستقیم پیش بینی افکار خودکشی براساس طرحواره نقص با میانجی گری حساسیت به طرد و خودانتقادی معنادار بودند. بنابراین تدوین مدل افکار خودکشی دانشجویان دارای شکست عاطفی براساس طرحواره نقص با نقش میانجی حساسیت به طرد و خودانتقادی دارای برازش مطلوب است. نتایج حاکی از آن است که شناسایی طرحواره نقص، حساسیت به طرد و خودانتقادی می تواند گام مؤثری در پیشگیری از افکار خودکشی دانشجویان دارای شکست عاطفی باشد.
