انسان امروزی غرق در تفرد و تنهایی خویش است و این انسان بالطبع درگیر تشویش و اضطراب بوده و میل به خوب زیستن را از دست میدهد.گرایش به خداوند و ذکر و یاد او مایه آرامش انسان و روشی برای گریز از تنهایی است.بررسی رابطه بین دعا خواندن بااحساس تنهایی و سبکهای هویت هدف انجام این پژوهش بود.طرح پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل نوجوانان پسر مدارس متوسطه دوم شهرهمدان بود. تعداد 150 نفر از آنها با استفاده از جدول کرجسی و مورگان به عنوان نمونه و به صورت در دسترس ( انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه سبک هویت برزونسکی ( 1992 ) و پرسشنامه احساس تنهایی راسل ( 1980)و پرسشنامه میزان دعا خواندن بود.نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین میزان دعا خواندن نوجوانان با انواع سبکهای هویت تفاوت وجود دارد و بین میزان دعا خواندن و احساس تنهایی رابطه منفی وجود دارد .پس دعاو توسل به بارگاه باریتعالی موجب کاهش احساس تنهایی می شود.
