هدف این پژوهش شناسایی کلیدی ترین شایستگی های شخصیتی آموزگاران و بررسی پیوند این ویژگی ها با کارآیی آموزشی آنان بود، که در این راه، پس از شناسایی ویژگیهای شخصیتی کلیدی آموزگاران از راه مصاحبه، این ویژگی ها در گروهی از آموزگاران سنجیده شد، و همزمان کارایی این آموزگاران به کمک ارزیابی مدیران و عملکرد تحصیلی دانش آموزان شان سنجیده شد، تا بتوان رابطه ویژگی های شناسایی شده با کارایی آموزگاران در عمل مورد بررسی قرار گیرد. روش پژوهش توصیفی-همبستگی بود، جامعه ی آماری این پژوهش برای شناسایی کلیدی ترین شایستگی های شخصیتی آموزگاران، متخصصان روان شناسی تربیتی، مدیران و آموزگاران مدارس متوسطه همدان بودند، که از میان آنان 40 تن به عنوان نمونه انتخاب شدند، و حجم نمونه بخش دوم پژوهش که برای بررسی پیوند ویژگی های شناسایی شده با کارایی آموزگاران انجام شد، 60 آموزگار مورد بررسی قرار گرفتند. در بخش نخست پژوهش، به منظور شناسایی شایستگی های شخصیتی آموزگاران، از مصاحبه سود برده شد. تحلیل محتوای مصاحبه ها منجر به شناسایی 9 ویژگی شخصیتی پرانرژی بودن، بردباری، مهارت های ارتباطی، همدلی، مدیریت، ویژگی های اخلاقی-رفتاری مثبت، اشتیاق برای تجارب تازه، سازگاری، و مسوولیت پذیری شد، که برای بررسی این ویژگی ها در بخش دوم پژوهش، 6 ویژگی نخست به کمک پرسشنامه پژوهشگرساخته و 3 ویژگی پایانی با پرسشنامه نِئو اندازه گیری شدند. این پرسشنامه ها از سوی 60 آموزگار تکمیل شدند و کارایی آنان با کمک پرسشنامه پژوهشگرساخته ارزیابی آموزگاران و معدل دانش آموزان شان بررسی و همبستگی آنان مورد بررسی قرار گرفت. یافته های بخش دوم پژوهش نشان داد که بین شایستگی های شخصیتی شناسایی شده آموزگاران وکارآیی آموزشی آنان رابطه مثبت معنی داری وجود دارد (01/0 > p و 54/0= r) و ویژگی مهارت های ارتباطی (01/0 > p و 643/0= r) ، از دیگر شایستگی های شخصیتی ارتباط بیشتری با کارآیی آموزشی آموزگاران داشت. یافته های پژوهش نشان می دهد که ویژگی های شخصیتی شناسایی شده در این پژوهش از پیش نیازهای شغلی آموزگاران بوده و به دلیل همبستگی بالایی که با کارایی آنان دارند، باید در استخدام نیروهای تازه در شغل آموزگاری مورد توجه قرار گیرند.
