هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر مشکل گیردادن بر خشونت خانگی و صمیمیت زناشویی بود. روش پژوهش از نوع تحقیق علی- مقایسه ای (پس رویدادی) بود. جامعه آماری مورد پژوهش، تمام زنان و مردان متاهل شهر رزن در سال 1398 بودند. از بین افراد جامعه، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، از میان ادارات و سازمان های گوناگون و مراکز تفریحی-اجتماعی، نمونه آماری شامل 200 نفر (100 زن متاهل و 100 مرد متاهل) اتنخاب شدند. پرسش نامه های استفاده شده در این پژوهش، مقیاس خشونت خانگی تبریزی (1391)، مقیاس نیاز صمیمیت زناشویی باگاروزی (2001) و مقیاس مشکل گیردادن رشید و دلفان (2018) بود. پس از تکمیل پرسش نامه ها توسط افراد نمونه، داده های بدست آمده با استقاده از آزمون های آماری ضریب همبستگی، رگرسیون و آزمون t مستقل تحلیل شدند. نتایج حاصل نشان داد که گیردادن نقش معناداری در تبیین خشونت خانگی ( 28/0=β) و صمیمیت زناشویی (41/0- =β) دارد. همچنین نتایج نشان داد بین گیردادن، خشونت خانگی و صمیمیت زناشویی در زنان و مردان مورد بررسی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0 p<). با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت که مشکل گیردادن می تواند پیش بینی کننده ی افزایش خشونت خانگی و کاهش صمیمیت زناشویی باشد.
