زمینه: سندروم روده تحریک پذیر علاوه بر مشکلات جسمانی، می تواند فرآیندهای شناختی، هیجانی و روانشناختی بیماران را نیز متاثر سازد که ضروری است با بکارگیری درمانهای روانشناختی مناسب نسبت به کاهش این آسیبها اقدام شود. اما آیا رفتاردرمانی دیالکتیک می تواند منجر به بهبودخودکارآمدپنداری درد و کاهش اجتناب تجربه ای مادران مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر شود؟ هدف: بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیک بر خودکارآمدپندار ی درد و اجتناب تجربه ای مادران مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر انجام گرفت. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش مادران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر مراجعه کننده به متخصص های گواری در شهر زنجان در سه ماهه تابستان سال 1398 بود. در این پژوهش تعداد 30 مادر مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر با روی نمونه گیری دردسترس انتخاب و با گمارش تصادفی در گروههای آزمایش و گواه گمارده شدند )هر گروه 15 مادر بیمار(. گروه آزمایش مداخله رفتاردرمانی دیالکتیک )لینهان،2004 ( را طی دو و نیم ماه در 10 جلسه 75 دقیقه ای دریافت نمودند. پرسشنامه های مورد ا ستفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه خودکارآمدپنداری درد ) نیکولاس، 1989 (و اجتناب تجربه ای )بوند و همکاران، 2011 بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیک بر خودکارآمدپنداری درد وا جتناب تجربه ای مادران مبتلا به سندروم روده تحریک پذیر تا ثیر معنادار دارد . نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر می توان چنین نتیجه گرفت که رفتاردرمانی دیالکتیک با بهره گیری از تکنیک های تحمل پریشانی، پذیریش و خودنظم جویی هیجانی می تواند به عنوان یک درمان کارآ مد جهت بهبود خود کارآ مدپنداری درد و کاهش اجتناب تجر به ای مادران مبتلا به سندروم روده تحر یک پذیر مورد استفاده قرار گیرد.
