مروزه مساله طلاق به یکی ازبحرانهای اساسی تبدیل شده است وهدف اصلی در این پژوهش ابتدا تدارک یک برنامه آموزشی توانمندسازی وبررسی تاثیر آن بر کاهش تعارض و افزایش رضایت زناشویی زوجین درشرف طلاق بود. جامعه پژوهش را زوجینی تشکیل می دادند که به صورت حضوری به دادگاه خانواده مراجعه کرده بودند که بعداز بررسی اولیه توسط مشاوران آن حوزه به مرکزمشاوره جهت ارزیابی دقیق ومداخله معرفی می شدند . زوج ها براساس نمره دریافتی درآزمون رضایت وتعارض زناشویی درگروههای آزمایشی و کنترل جایابی شدند. سپس زوجین گروه آزمایش در معرض برنامه توانمندسازی قرار گرفتند و در انتهای برنامه دوازده جلسه ای، دوباره ارزشیابی به عمل آمد. یک ماه پس از طی دوره آموزشی و جهت تعیین ماندگاری اثر آموزش، برای مرحله سوم آزمونها اجرا شد. تحلیل نتایج با اندازه گیری مکرر نشان داد که در طی فرآیند آموزش رضایتمندی زناشویی افزایش یافته و یک رابطه خطی بین رضایت زناشویی در مراحل پیش از آموزش، آموزش و پیگیری مشاهده می شود و برنامه آموزش توانمندسازی اثر ماندگاری در طی زمان بر رضایت زناشویی داشته است. در بین ابعاد رضایت زناشویی به ترتیب روابط جنسی، مدیریت مالی، ویژگی های شخصیتی، تربیت فرزندان، تعارض، اوقات فراغت، روابط با آشنا، مذهب و ارتباط بین فردی بیشترین تاثیر را از برنامه آموزشی پذیرفته است. همچنین فرآیند آموزش تعارض زناشویی را کاهش داده و یک رابطه خطی بین تعارض زناشویی در مراحل پیش از آموزش، آموزش و پیگیری مشاهده می شود و برنامه آموزش توانمندسازی اثر ماندگاری در طی زمان بر تعارض زناشویی داشته است. در بین ابعاد تعارض زناشویی به ترتیب رابطه جنسی، رابطه باخویشان همسر، مدیریت امورمالی، تحریک پذیری، همکاری، رابطه باخویشان خود و امور فرزندان بیشترین تاثیر را از برنامه آموزشی دریافت کرده اند.
