در این پایان نامه، دو روش برای تثبیت کمپلکس مولیبدن(VI) روی نانوذرات مغناطیسی پوشانده شده با سیلیکا گزارش گردید. نانوذرات حاصله با روش های متفاوت شناسایی شده و به عنوان کاتالیزور در واکنش های اکسایش انتخابی سولفیدها به سولفوکسیدها با استفاده از اکسید کننده اوره هیدروژن پراکسید استفاده گردید. کاتالیست های سنتزی فعالیت کاتالیزوری یکسان داشتند، اما پایداری و قابلیت استفاده متفاوتی از خود نشان دادند. تثبیت کمپلکس مولیبدن از طریق لیگاند باز شیف روی نانوذرات مغناطیسی منجر به تشکیل نانوکاتالیستی می شود که بیش از چهار بار قابلیت بازیابی و استفاده مجدد دارد. در مقابل، تثبیت از طریق پیوند آمینوپروپیل، منجر به تشکیل نانوکاتالیستی می شود که پایداری بالا و قابلیت استفاده مجدد ندارد. در قسمت بعدی، کمپلکس مولیبدن [MoO2Cl2(DMSO)2] توسط اتصالات کووالانسی باز شیف، روی سطح ذرات مغناطیسی اصلاح شده Fe3O4@SiO2) (و ذرات غیر مغناطیسی (سیلیکا و نانو سیلیکا ) تثبیت می گردد. کمپلکس مولیبدن تثبیت شده روی سطح سیلیکا، می تواند با یک صاف کردن ساده بازیابی شده و مورد استفاده مجدد قرار گیرد، اما در واکنش اکسایش فعالیت کاتالیزوری پایینی نشان می دهد. تثبیت روی سطح nano-SiO2 منجر به تشکیل نانوکاتالیزوری می شود که فعالیت کاتالیزوری بالایی دارد، اما قابلیت بازیابی آن پایین است.کمپلکس مولیبدن تثبیت شده روی نانوذرات مغناطیسی پوشانده شده با سیلیکا، می تواند به راحتی توسط یک آهنربای خارجی از مخلوط واکنش بازیابی شده و چندین بار با بازده بالا استفاده گردد. بهترین نتایج با بستر نانوذره مغناطیسی Fe3O4 بدست آمد. در بخش آخر، کلریدهای مس و پالادیوم با پیوند کووالانسی باز شیف روی نانوذرات مغناطیسی اصلاح شده) (Fe3O4@SiO2 تثبیت شدند. به منظور تست فعالیت کاتالیزورهای مس و پالادیوم، واکنش کوپل سونوگاشیرو به عنوان واکنش مدل، روی این نانوکاتالیست ها اجرا شد. علاوه براین، واکنش کوپل سوزوکی نیز به عنوان واکنش مدل برای تست کاتالیزور مس انتخاب شد.
