سازگاری الکترومغناطیسی توانایی یک سیستم الکترونیکی به منظور عملکرد صحیح در محیطی شامل تداخلات الکترومغناطیسی و عدم ایجاد آلودگی الکترومغناطیسی فراتر از حد استاندارد در محیط است. سازگاری الکترومغناطیسی از دو جنبه بررسی می شود: تداخل انتشاری و حساسیت پذیری . امروزه با توسعه فن آوری، دستگاه های پیشرفته تر کنترل و ارتباطی مبتنی بر دستگاه های الکترونیکی مدرن در پست های فشارقوی به کار گرفته می شوند. نکته حائز اهمیت آن است که توانایی این سیستم های پیشرفته که در مدارهای ثانویه پست قرار دارند برای مقاومت در برابر تداخل الکترومغناطیسی کم است [1]. اما، پست مکانی با محیط الکترومغناطیسی قوی و تداخل الکترومغناطیسی جدی است. در حال حاضر سازگاری الکترومغناطیسی سیستم های ثانویه با توجه به دستگاه های الکترونیکی صنعتی رایج، تحت تأثیر تداخلات الکترومغناطیسی (EMI ) هستند.
