حسین جهانیان نجف آبادی

مطالعه حاضر به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و مکمل سلنومتیونین در جیره بر وزن اندام های داخلی جوجه خروس های گوشتی انجام شد. تعداد 576 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه سویه تجاری راس 308 در قالب آزمایش فاکتوریل 4×3 با طرح پایه کاملا تصادفی به 12 تیمار، 4 تکرار و هر تکرار دارای 12 قطعه جوجه اختصاص داده شدند. فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز (در حد توصیه راهنمای پرورش سویه راس (3025 کیلوکالری در کیلوگرم)، 100 کیلوکالری کمتر از توصیه راهنمای پرورش سویه راس (2925 کیلوکالری در کیلوگرم) و 100 کیلوکالری بیشتر از توصیه راهنمای پرورش سویه راس (3125 کیلوکالری در کیلوگرم)) و سطوح مختلف مکمل سلنومتیونین در جیره غذایی (صفر، 2/0، 4/0 و 6/0 قسمت در میلیون) بودند. تنظیم جیره های غذایی بر اساس توصیه های راهنمای پرورش سویه تجاری راس 308 انجام شد. در سن 49 روزگی، از هر تکرار یک قطعه جوجه که وزن آن نسبت به سایر جوجه ها به میانگین وزن واحد آزمایشی نزدیکتر بود، انتخاب و پس از توزین کشتار و وزن اندام های داخلی شامل قلب، کبد، کیسه صفرا و غده لوزالمعده اندازه گیری شد. نتایج این آزمایش نشان دادند که تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل سوخت و ساز و مکمل سلنومتیونین و تیمارهای آزمایشی بر وزن هیچ کدام از اندام های داخلی، معنی دار نبود (05/0P>). بر طبق نتایج این مطالعه، به نظر می رسد که افزایش سطح انرژی قابل سوخت و ساز و افزودن مکمل سلنومتیونین به جیره نمی تواند وزن اندام های داخلی جوجه های گوشتی را بهبود دهد.