حاتم حسینی

با توجّه به شرایط باروری ایران در طول سه دهه ی گذشته، تدوین و اجرای موفّق هرگونه سیاست جمعیّتی به منظور جلوگیری از استمرار باروری پایین، متّکی به ارتقای شناخت ما از عواملی است که تمایلات فرزندآوری را تحت تأثیر قرار می دهند. هدف از این مقاله، بررسی تطبیقی تمایلات فرزندآوری زنان شیعه و سنّی شهرستان کامیاران است. داد ه ها حاصل پیمایشی مقطعی است که در تیر و مرداد ماه 1393 در میان 500 خانوار نمونه ی مناطق روستایی شهرستان کامیاران انجام شد. روش نمونه گیری ترکیبی از روش های خوشه ای چندمرحله ای، تصادفی و تصادفی سیستماتیک است. نتایج نشان داد که نسبت درصد زنانی که اظهار داشته اند تمایل دارند که فرزند دیگری داشته باشند در میان زنان اهل سنّت چهار واحد درصد بیش تر از زنان شیعه است (44 درصد در مقابل 40 درصد). نتایج رگرسیون لوجستیک بیانگر آن است که مشخّصه های فرهنگی به تنهایی نمی توانند نقش تعیین کننده ای در پیش بینی احتمال تمایل به فرزندآوری داشته باشند. در واقع، ترکیبی از مشخّصه های اقتصادی ـ اجتماعی، جمعیّتی و فرهنگی تبیین بهتری از تمایلات فرزندآوری زنان شیعه و سنّی به دست می دهند. با توجّه به این که زوج های تازه ازدواج کرده و زنان بدون فرزند و دارای یک فرزند تمایل بیش تری به ادامه ی فرزندآوری دارند، سیاست های جمعیّتی در راستای جلوگیری از استمرار باروری پایین باید معطوف به این زنان باشد