امروزه باروری در بیش تر مناطق ایران به زیر سطح جایگزینی کاهش یافته است. بی تردید، اجرای هرگونه سیاستی برای جلوگیری از استمرار کاهش باروری مستلزم شناخت عوامل مؤثّر بر آن می باشد. هدف از این مقاله، بررسی و تبیین باروری پایین زنان کُرد ساکن در مناطق شهری و روستایی شهرستان کامیاران است. جمعیّت آماری زنان 49-15 ساله ی دست کم یکبار ازدواج کرده ی ساکن در شهرستان کامیاران است که از میان آن ها 700 نفر با روش های نمونه گیری انتخاب شدند. نتایج نشان می دهد که متوسّط زنده زایی زنان شهری و روستایی به ترتیب 1/66 و 1/83 فرزند است. بر پایه ی این بررسی، عدم تمایل به فرزندآوری در میان زنان شهری بیش تر از زنان روستایی است (60/7 درصد در مقابل 48/1 درصد). این بررسی نشان داد که تفاوت معنی داری در میانگین شمار فرزندان ایده آل زنان شهری و روستایی وجود ندارد. تحلیل های چند متغیره گویای آن است که مشخّصه های جمعیّتی سنّ ازدواج، سنّ زن به هنگام بررسی و فرزندان در قید حیات نقش مهم تری در تبیین باروری پایین زنان شهری و روستایی دارند. با این حال، نقش مشخّصه های فرهنگی در تبیین باروری پایین زنان شهری بیش تر از زنان روستایی است. بر پایه ی این بررسی، ارائه ی بسته های تشویقی برای همه ی زنان در سنین تولید مثل و بدون توجّه به ایده آل ها و تمایلات فرزندآوری آن ها، لزوماً به افزایش موالید در میان همه ی زنان واقع در دامنه ی سنّی تولید مثل منجر نخواهد شد.
