در سال های اخیر منیزیم و آلیاژهای آن در ایمپلنت ها به دلیل خواص مکانیکی شبیه به استخوان و خاصیت زیست سازگاری توسعه یافته اند. اما نرخ خورگی منیزیم و آلیاژهای آن در پلاسمای خون بسیار زیاد است و قبل از آن که بافت مورد نظر ترمیم شود منیزیم خورده شده و در بدن حل می شود. بنابراین اعمال فرآیندهای سطحی برای آلیاژهای منیزیم ضروری است. تاکنون روش های پوشش-دهی متنوعی به منظور حفاظت از منیزیم و آلیاژهای آن در مقابل خوردگی مطالعه شده است که از آن جمله می توان به روش های آبکاری شیمیایی، آندایزینگ، رسوب فاز گازی، آلیاژسازی سطحی لیزری و اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی اشاره کرد. در بین این روش ها، روش اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی یک فرآیند نسبتاً جدید برای حفاظت از منیزیم و آلیاژهای آن است. علاوه بر افزایش مقاومت به خوردگی، به دلیل وجود کلسیم در پوشش و در نتیجه تشکیل فاز هیدروکسی آپاتیت خاصیت زیست سازگاری آن افزایش یافته است. فرآیند اکسیداسیون الکترولیتی پلاسمایی مانند آندایزینگ معمولی شروع می شود اما با جرقه زنی پایان می یابد. خاصیت جرقه زنی باعث تبدیل لایه اکسیدی به یک پوشش سرامیکی ضخیم با خواص خوب، نظیر سختی بالا، خواص سایشی و خوردگی خوب و همچنین پیوند مستحکم با زیر لایه است. این فرآیند روشی سازگار با محیط زیست است و هیچ گونه خروجی مضری طی این فرآیند در محیط پخش نمی شود.
