این تحقیق به منظور بررسی اثر سطوح مختلف عنصر روی بر جمعیت پروتوزوآ و فراسنجه های شکمبه در بزغاله های مرغوز انجام شد. تعداد 18 رأس بزغاله نر مرغوز (با سن 7-6 ماه) در قالب طرح کاملاً تصادفی به 3 تیمار شامل 1) جیره پایه (حاوی 12/22 پی پی ام عنصر روی)، 2) جیره پایه بعلاوه 20 پی پی ام روی و 3) جیره پایه بعلاوه 40 پی پی ام روی از طریق منبع اکسید روی تقسیم شدند و به مدت 14 روز تحت آزمایش قرار گرفتند. در پایان آزمایش، 5/3 ساعت پس از خوراک دهی صبح، با استفاده از لوله مری از کلیه دامها مایع شکمبه گرفته شد و جمعیت پروتوزوا، مقدار pH، غلظت آمونیاک و کل اسیدهای چرب فرار در مایع شکمبه تعیین شد. نتایج نشان داد فراسنجه های شکمبه (pH، آمونیاک و کل اسیدهای چرب فرار) تحت تأثیر مکمل روی قرار نگرفتند. تعداد کل پروتوزوآهای شکمبه در بین تیمارها تقریباً در یک محدوده بوده و تفاوت معنی داری بین تیمارها مشاهده نگردید. به ترتیب بیشترین و کمترین تعداد مربوط به جنس انتودینیوم و ایزوتریشا بود. اما تفاوت بین تیمارها معنی دار نبود. بطور کلی، نتایج نشان داد که استفاده از سطوح 20 و 40 پی پی ام عنصر روی از منبع اکسید روی اثری بر جمعیت پروتوزوآ و فراسنجه های شکمبه در بزغاله های نر مرغوز نداشت.
