عالی ترین و پیچیده ترین جلوه ای اندیشه انسان، تفکر خلاق است . توانایی تفکر خلاق به طور بالقوه و به نحو فطری در انسان به ودیعه نهاده شده اما ظهور آن مستلزم بستر و زمینه مناسب است. بقا و رشد هر جامعه به میزان توجهی است که برای ظهور و گسترش این توانایی به عمل آمده است و همچنین تعلیم و تربیت افراد مستعد و خلاق که ارزشمندترین گنجینه های منابع انسانی هستند بستگی دارد؛ علی رغم اهمیت خلاقیت، تاکنون در ایران کمتر به پژوهش و مطالعه بنیادی و برنامه ریزی برای پرورش خلاقیت پرداخته شده است. با توجه به این وسعت فوق العاده از هدفی به نام خلاقیت، ادراک آن چالش برانگیز است چرا که در بین افرادی که در درون رشته هستند و در سطوح پایین مهارت هستند و بین مربیان و دانشجویان تفاوت هایی مشاهده می شود. از این رو این مطالعه در راستای شناسایی تفاوت ها و شباهت های نگرش نسبت به خلاقیت بین مربیان و دانشجویان معماری بر اساس تجربه آنان صورت گرفت. این پژوهش به شناسایی شباهت ها و تفاوت های دیدگاه مربیان و دانشجویان معماری دانشکده هنر و معماری دانشگاه بوعلی سینا درباره خلاقیت می پردازد. در این پژوهش، رویکرد مصاحبه نیمه ساختاریافته ی عمیق بوده و واحد تحلیل در این مطالعه کل مصاحبه ها بوده که بعد از تایپ، بارها مورد بررسی قرار داده شد و به این ترتیب واحدهای معنی به صورت جملات یا پاراگراف از بیانات و متون مصاحبه مشخص و کدهای اولیه یا کدهای باز از آن ها استخراج گردیده است، سپس یافته های حاصل بر پایه 8 تم اصلی در دو گروه مصاحبه ها دسته بندی شده است؛ تم های اصلی مصاحبه ها بر پایه ادبیات موضوع و نیز پرسش های تحقیق عبارت اند از: «نگرش عمومی به خلاقیت»، «نگرش نسبت به فرد خلاق»، «نگرش نسبت به فرآورده خلاق»، «نگرش نسبت به فرایند خلاقیت»، «نگرش نسبت به ارزیابی خلاقیت»، «نگرش به خود»، «نگرش نسبت به مربی/دانشجو» و «نگرش نسبت به پرورش خلاقیت» که هرکدام شامل تم های فرعی نیز بودند. یافته های تحقیق حاکی از آن است که خلاقیت امری تعریف ناپذیر بوده که به صورت بالقوه در وجود همه انسان ها از ابتدای خلقت تعبیه گردیده و اساس و بسترساز تغییر، تحول و دگرگونی به شمار رفته است اما جنبه اکتسابی نیز داشته و تحقق و ظهور آن مستلزم وجود بستری مناسب است. یکی از وجوه تمایز ادراکات از خلاقیت بین دانشجویان و مربیان، عدم اشاره دانشجویان به اس
