هدف این تحقیق یافتن مولفه هایی نو در جهت خلق محیط های شفا بخش کودکان می باشد. بدین منظور این پژوهش با رجوع به مفهوم شفا و احتیاجات روحی و روانی کودکان ، به ارائه ی مولفه ای با عنوان تعاملات اجتماعی می پردازد که از یک سو از نیازهای بنیادین و اساسی کودکان است و از سوی دیگر از محیط فیزیکی بطور مستقیم تاثیر می پذیرد. از طرف دیگر با تعمق در مفهوم شفا ، مشخص می گردد که سنجش و ارزیابی محیط های شفا بخش بر خلاف محیط های درمانی بر مبنای مولفه های عینی محیط امکان پذیر نمی باشد ومستلزم آن است که نگرش بیمار نسبت به وضعیت خویش در نظر گرفته شود . این ادراک و نگرش کلی هر فرد نسبت به خویش ، خود پنداره نام دارد. بدین ترتیب مولفه ی خودپنداره به عنوان شاخص سنجش و ارزیابی محیط های شفا بخش معرفی می گردد. این پژوهش با بررسی تاثیر محیط های اجتماع پذیر بر خود پنداره بیماران به دنبال یافتن نقش محیط های اجتماع پذیر بر خلق محیط های شفا بخش خواهد بود. بدین منظور 2 نمونه از محیط های درمانی انتخاب گردید که نمونه های خوبی از دو سر این طیف خواهند بود. با بررسی خود پنداره بیماران در این دو محیط که دارای ویژگی های اجتماع پذیری و اجتماع گریزی می باشند ، مشخص گردید بیمارانیکه در محیط های اجتماع پذیر اقامت داشته اند پس از گذشت 1 ماه نمره خودپنداره بهتری را کسب نموده اند و از این منظر وضعیت بهتری را تجربه کرده اند در حالیکه بیماران ساکن در محیط درمانی اجتماع گریز پس از گذشت 1 ماه از کاهش نمره ی خود پنداره در رنج می باشند.
