در دیدگاه پساساختارگرانه لاکان، سوژه پس از عبور از «سطح خیالی» به «ساحت نمادین» قدم می گذارد و از آنجاست که توهّم های کودکانه فرو میریزد و فرد دچار فقدان می شود. کودک پیوسته میل دارد به عالم کودکانه سطح خیالی رجعت کند و می کوشد با «اُبژه های دیگریِ کوچک» به آن عالم یگانگی و اتحاد تقرب جوید. ارای مولانا جلال الدین محمد بلخی درباره سیر رشد روان انسان را نیز می توان از گذرگاه این نظریه مورد توجه قرار داد.
