چکیده زبان ها در تأثیرگذاری بر روی یکدیگر گاه مایه فساد و فرسایش و گاه مایۀ شکوفایی همدیگر شده اند.با این وجود، در اکثر تحقیقات و مطالعات بیشترین اذعان بر جانب تأثیر زبان عربی بر زبان فارسی دری بوده است و این تأثیرات از چندین سو هویدا است. اگر مسأله واژگانی را مطرح کنیم به وضوح دیده می شود که از آغاز سدۀ دوم هجری که مردم خراسان دین اسلام را پذیرفتند، ورود لغات عربی به فارسی دری شروع شد، ولی در نظم و نثر فارسی دری تا اوایل قرن پنجم (هم زمان با حکومت غزنویان) واژهای تازی بسیار اندک بود و بیشتر منحصر بود به لغات دینی، آن هم به-شرطی که واژه هایی معادل فارسی دری نمی داشتند، اگر معادل آن را داشتند شعرا و نویسندگان ما واژۀ فارسی را به-کار می بردند؛ مثلاً: به جای صوم و صلات واژه های روزه و نماز کاربرد داشت... اما در این دوره کسانی مانند منوچهری دامغانی برای آن که شاعران کهن او را جوان و خام ندانند ضمن مباهات به حفظ داشتن دیوان اشعار شاعران عرب، در کاربرد واژه ها و اصطلاحات عربی افراط می ورزیدند و این امر تا حدودی غیرطبیعی بود. بحث دیگری بر جانب تأثیر زبان عربی بالای زبان فارسی دری است، مسأله دستور و قواعد صرفی و نحوی آن می باشد که تأثیرات مثبت و منفی را به همراه داشته است. یکی ازعلل استعمال لغات عرب در شعر فارسی دری قافیه پردازی بود. و این مساله از نیمۀ دوم قرن پنجم هجری (هم زمان با حکومت سلجوقی) رونق بیشتری گرفت، تأسیس مدارس برای تدریس علوم دینی که پایه و مایۀ آن زبان عربی بود، تحصیل و آموزش مردمان خراسان زمین در این مدارس- که بعدها گروه های بی شماری از شاعران فارسی-زبان را تشکیل دادند- کاربرد لغات، ترکیبات، آیات و احادیث و حتی امثال عربی در نظم و نثر فارسی دری متداول شد.
