شعر دیگر یکی از جریان های برخاسته از دل موج نو به شمار می رود که در اواسط دهۀ چهل به طور مشخص با چاپ کتاب شعر دیگر در دو شماره و در تیراژی محدود زیر نظر بهرام اردبیلی و پرویز اسلام پور، به طور غیررسمی اعلام موجودیت کرد. این جریان در زمان خود تأثیر عمومی چندانی نگذاشت اما قشری از شاعران آوانگارد را تا سال های سال سازمان دهی کرد. از شاعران برجستۀ این جریان می توان به بیژن الهی، پرویز اسلام پور، بهرام اردبیلی، محمود شجاعی، هوشنگ چالنگی و فیروز ناجی اشاره کرد. شاعرانی جریان ساز که اگر امروز چیزی به نام شعر ایران، وجودی قائم به ذات خویش دارد، مرهون هنر و تجربۀ آن هاست. شاعران شعر دیگر هرچند که جهان شعری خاص خود را داشتند و شعرشان با یکدیگر تفاوت چشمگیری داشت اما از برخی جنبه های شعری خواستگاه های مشترکی داشتند. آن ها از سه زاویه قابل اتصال به یکدیگرند:1 -زبان 2-فرم 3-محتوا. زبان شعرهای اغلب این شاعران زبانی شسته ورفته، محکم و منضبط بود که در آن به طور چشمگیری ایجاز را رعایت می کردند. این شاعران علاقۀ زیادی به استفاده از کلمات ناآشنا و ترکیبات غریب داشتند.
