در تاریخ ادب فارسی، شاعران و نویسندگان بسیاری در حوزه ی ادبیات روایی، طبع آزمایی کرده اند. در این میان، سعدی مقامی برجسته دارد و کمتر شاعر یا نویسنده ای را می توان یافت که در این حوزه با وی برابری کند. هنر روایت گری و حکایت پردازی سعدی در غزلیات وی در قالب غزل داستان نمود یافته است. غزل داستان های سعدی را از لحاظ ساختاری در سه بخش حکایت واره ها، طرح و داستان بیت می توان بررسی کرد. در برخی غزل داستان ها به ویژه در حکایت واره ها، عناصر داستانی مانند زاویه دید، گفت وگو، کشمکش، شخصیت، زمان و مکان و درون مایه کم و بیش قابل بررسی است. در غزل داستان های سعدی به ویژه در حکایت واره ها و طرح ها، از آن جا که ماجرایی روایت می شود، رگه هایی از مکتب وقوع را می توان دید. از لحاظ ادبی، کاربرد برخی شگردهای بلاغی مانند تشبیه، استعاره، تمثیل، تلمیح، رجوع، مناظره، جناس و اسلوب معادله در غزل داستان های سعدی قابل توجه است.
