در شعر امروز ایران، روایت گری به دلیل تأثیری که در القای معنا و انتقال اندیشه بر مخاطب دارد، از اهمیت اساسی برخوردار است. در این عرصه، شاملو به عنوان شاعرِ شاخص و پیشروِ معاصر، علاوه بر تغییراتی که در شیوۀ بیان و وزنِ شعر به وجود آورده است، از امکانات مدرن داستان نویسی نیز در اشعار خود استفاده های بسیار هنری و حساس کرده است که نمونه های همسان آن را تنها در آثار داستان نویسان حرفه ای می توان مشاهده کرد. محور اساسی محتوایِ آثار او، آزادی، انسان مداری، مردم داری، جامعه نگری و بیان اندیشه های روشن بینانه است. در بخش عمده ای از شعر ـ داستان های شاملو مانند مرگ نازلی، مرگ ناصری، با چشم ها، طرح، لوح، کیفر، هنوز در فکر آن کلاغم، و بسیاری دیگر، روایت عنصری اصلی شعر را تشکیل می دهد و بدون تشخیص و تحلیل ظرفیت ها و ظرافت های موجود در تک تک تکنیک های روایی، نمی توان هنرنمایی های نهفته در بافت کلام را به درستی دریافت و به ارزیابی گذاشت. بیشترین هنرنمایی ها در عناصری چون "آغاز روایت" و "پایان بندی" و عناصر وابسته به آن ها مثل فضا سازی و شیوه های بیان و پیام داستان جلوه ی عینی یافته است. سه عنصر اساسی دیگری که در روایت های او نقش محوری دارند و بسیاری از عناصر دیگر داستان را نیز پوشش می دهند عبارت اند از: زاویه ی دید، شخصیت پردازی، و صحنه پردازی. شاملو به عنوان یک شاعر حرفه ای، در استفاده از شیوه ها و شگردهای روایت گری نیز از مهارت همسانی برخوردار است و گاه صحنه های بسیار نمایشی و جاندار و گاه شخصیت هایی بسیار ملموس و تأثیر گذار و گاه موقعیت پردازی های بسیار درخشان می آفریند که نشان از نبوغ حیرت انگیز او دارد.
