قهرمان شیری

روایت­شناسی یکی از ابعاد مهم روش­های نقد ادبی است با دامنه­ایی گسترده؛ چنان­که در حیطه­ی داستان و حکایت آن­طور که پنداشته می­شود، محصور نمی­ماند؛ بلکه به دنیای شعر و ادبیات منظوم نیز، سرایت می­کند. به این سبب نگارنده­ در این پایان­نامه، از همین منظر به بررسی مجموعه­ی اشعار سهراب سپهری، پرداخته­ و بر آن بوده­است تا خوانشی مبتنی بر نظریه­های روایت­شناسی از شعر سهراب داشته باشد. در این پایان­نامه در فصل دوم، ابتدا به صورت اجمالی، به مبحث روایت، نظریه­پردازان روایت و اهمیت آن در بازخوانی ادبیات پرداخته شده است. سپس به تاریخچه­ی روایت­های منظوم و روایت در ایران نگاهی گذرا شده است. در فصل چهارم، به بررسی روایت و عناصر داستانی اشعار روایی سهراب سپهری اختصاص یافته است. سخن اصلی این پایان­نامه، تشریح این امر است که سهراب سپهری، به عنوان یک شاعر، به کاربرد روایت و عناصر داستانی در شعر توجه دارد و با استفاده از تکنیک­هایی - مثل ایجاد و آفرینش صحنه، برای معطوف ساختن توجه مخاطب به درون­مایه، تغییر زاویه­دید از دانای کل به «من روایتی» برای افزایش همدلی مخاطب، توجه به انتخاب موضوع و درون­مایه؛- توانسته است تا حدودی ژانر ادبی شعر را به روایت نزدیک کند