خاک ها، که اساس حیات روی زمین هستند، با یک تهدید رو به رشد، آلودگی با فلزات سنگین روبرو هستند. این عناصر پایدار، از جمله سرب، آرسنیک، کادمیوم و جیوه، در حال تجمع در خاک های سراسر جهان هستند که توسط بسیاری از فعالیت های انسانی هدایت می شوند. این بحران خاموش خطر قابل توجهی برای محیط زیست، سلامت انسان و امنیت غذایی را در بر دارد. فعالیت های انسانی خصوصا فعالیت های صنعتی مقصر اصلی محسوب می شوند، گسترش سریع صنایعی مانند معادن، فرآوری فلزات و تولید مواد شیمیایی یکی از عوامل اصلی آلودگی محیط زیست به فلزات سنگین به شمار می آید. انتشار گازهای گلخانه ای، روش های دفع زباله و نشت های تصادفی اغلب به داخل خاک راه پیدا می کند و از سطوح طبیعی فراتر می رود و تعادل منظم و ظریف محیط زیست را مختل می کند. فعالیت-های کشاورزی، از جمله استفاده از کودهای شیمیایی، آفت کش ها، و لجن فاضلاب ها نیز قادر به افزایش غلظت فلزات در خاک می باشند. علاوه بر اینها، سوخت های فسیلی و هوازدگی سنگ های غنی از مواد معدنی به رسوب این عناصر کمک می کند و حتی مناطق دورافتاده را تحت تاثیر قرار می دهد. برخلاف آلاینده های آلی، فلزات سنگین به راحتی تجزیه نمی شوند. آنها به مرور زمان در خاک تجمع می یابند و به طور فزاینده ای متمرکز می شوند و تهدیدهای بلندمدت را ایجاد می کنند. تحرک و جذب آنها توسط گیاهان موضوع را پیچیده تر می کند و به طور بالقوه وارد زنجیره غذایی می شوند و در نهایت بر سر سفرهای مردم قرار می گیرند. پیامدهای آلودگی محیط زیست به فلزات سنگین گسترده و اغلب ویرانگر است. خاک حاصلخیزی خود را از دست می دهد که این امر منجر به کاهش عملکرد محصول و کاهش تولید مواد غذایی می شود. اکوسیستم های آبی نیز تحت تأثیر رواناب های آلوده قرار گرفته اند که سلامت و تنوع آب شیرین و حیات موجودات دریایی را به خطر می اندازد. مواجهه مزمن بشر با فلزات سنگین می تواند منجر به طیف وسیعی از مشکلات سلامتی، از جمله سرطان، اختلالات عصبی، و تاخیر رشد در کودکان شود. بنابراین اصلاح خاک-های آلوده به فلزات سنگین یک ضرورت جهت حفظ امنیت و بهداشت غذایی است.
