در سال های اخیر، تمرکز فعالیتهای صنعتی، کشاورزی و شهرنشینی باعث آلودگی و تجمع فلزات سنگین در خاک و گیاهان شده است که به صورت مستقیم یا غیر مستقیم بر زندگی انسان ها و حیوانات اثر می گذارد. در حال حاضر در اکثر محصولات کشاورزی تجمع آلاینده ها به دلیل استمرار مصرف نامتعادل کودها که از دید مصرف کنندگان به دور مانده، بسیار بیشتر از حد مجاز است. در این پژوهش تجمع و توزیع فلزات سنگین در اندام های مختلف موش صحرایی که تحت شرایط مختلف غذایی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی با تیمارهای توت فرنگی گلخانه-ای (هیدروپونیک) در مقایسه با کنترل منفی و کنترل مثبت و در سه تکرار اجرا شد. در این مطالعه گروه های مختلف موش (رت) با توت فرنگی آلوده به فلزات سنگین به صورت گاواژ دهانی در طی یک دوره 3 ماهه، هر روز تغذیه شدند. در قسمت دوم آزمایش، فلزات سنگین تجمع یافته در اندام های مختلف موش اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که غلظت فلزات مورد بررسی (مس، سرب، نیکل و کادمیوم) در توت فرنگیهای تولیدی بالاتر از حد استاندارد ایران بودند. فلزات سنگین سرعت افزایش وزن موشها را کاهش داد. تجمع این فلزات در کلیه، کبد و پانکراس بالاتر از سایر اندام ها بود. مغز کمترین تجمع را در بین اندام های مورد برررسی نشان داد. بالاترین جذب عناصر سرب، کادمیوم و نیکل توسط کلیه و نیکل در کبد بود. از طرفی بیشترین سرعت تجمع این فلزات در اندام ها مربوط به ماه اول بود، در ماه دوم و سوم این روند تجمعی از سرعت کمتری برخوردار بود.
