در خصوص ماهیت تعهد به نفع شخص ثالث در ایران چند ماده در قانون مدنی وجود دارد مواد 196، 768 و 769 قانون مدنی در خصوص تعهد به نفع شخص ثالث و ایفای آن مورد اشاره قرار گرفته شده است در فقه امامیه نیز که قانون مدنی بر پایه ی آن و حقوق فرانسه بنیان گرفته است نوعی اجمال و ابهام درباره تعهد به نفع شخص ثالث وجود دارد که در این پایان نامه هدف این بود که این ابهام، تا حدی روشن شود. یافته ها حاکی از آن است که قانونوگذار البته با توجه فقه امامیه ایجاد تعهد را بدون دخالت اراده اشخاص ثالث به نفع آنان، با انعقاد قرارداد بین خود تعیین کرده است. البته شخص ذینفع امکان رد کردن این تعهد را دارد. براین اساس سوال اصلی این پایان نامه اینگونه مطرح شده است که تعهد به نفع شخص ثالث درچه صورت قابل حصول است؟ و فرضیه نیز براین مبنا به اثبات رسیده است که معیار شناسایی حق برای شخص ثالث، قصد و اراده طرفین قرارداد است. روش تحقیق، توصیفی-تحلیلی بوده است.
