چکیده: خداوند در آیه 143 سوره بقره، امت اسلام را به « امت وسط » توصیف کرده و این ویژگی را علت شایستگی شهادت دادن آنها بر مردم بیان کرده است. در این که منظور از «وسطیت» چیست ومصداق امت وسط چه کسانی هستند، در بین مفسران و قرآن پژوهان اختلاف نظر جدی وجود دارد. مفسران اهل سنت، «وسط» را به عدل، خیر، اعتدال امت اسلام در مقایسه با امتهای دیگر و نیز اعتدال احکام اسلام در مقایسه با احکام دین یهود و نصاری تفسیر نموده اند. از سوی دیگر مصداق « امت وسط» درقرآن را همه ی مسلمانان قلمداد کرده اند و بر اساس این تفاسیر، شهادت را در آیه به معنای گواهی در دنیا و آخرت دانسته اند بدین معنا که خداوند بر اساس شهادت امت اسلام در قیامت، درباره امتها قضاوت می-کند. برخی مصداق آیه را منحصر به اهل سنت دانسته و شهادت را به معنای الگو و حجت بودن امت اسلام برای امتهای دیگر پنداشته اند. بعضی از آنان تلاش کرده اند با استناد به این آیه و معانی یاد شده، برخی از مبانی فکری خود مانند: عدالت صحابه، حجیت اجماع مسلمانان بلکه عصمت امت و صحت پاره ای از اقداماتی را که در گذشته صورت گرفته است اثبات نمایند. مقاله حاضر با نقد و بررسی دیدگاه های مختلف تفسیری و تکیه بر قرائن موجودِ در خود آیه و شواهد خارجی، به این نتیجه رسیده است که منظور از امت وسط پیشوایان اهل بیت هستند که واسطه بین پیامبر و مردم می باشند همانان که گواهان بر اعمال مردم در روز قیامت اند و رسول خدا گواه بر آنان می باشد.
