مجازات تبعید از جمله مجازات های محدود کننده ی آزادی اشخاص است که با حبس و زندانی نمودن که آزادی اشخاص را به طور کامل از میان می برد تفاوت دارد. در این نوع عقوبت مرتکبین برخی جرایم به ترک اجباری محل سکونت یا محل وقوع و ارتکاب جرم با در نظرگرفتن مسافت مشخصی با صدق عنوان غربت تبعید و به مدت یک سال در برخی جرائم منافی عفت و اخلاق حسنه مانند زنا و یا به طور همیشگی درجرم محاربه ملزم می گردند. این عقوبت در فقه امامیه واهل تسنن به دلیل آیه 33 سوره مائده « او ینفوا من الارض » واحادیث صحیحه پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و روایات متواتر از ائمه اطهار (علیهم السلام) و صحابه پیامبر و سیره ی مسلمین و اجماع فقهای فریقین اثبات می گردد. جرائم حدی مانند زنای غیر محصن، قیادت و محاربه در فقه امامیه مستوجب عقوبت تبعید شده و در فقه عامه جرائم حدی زنا و محاربه و برخی جرایم تعزیری مانند: مخنث بودن وتشبیب مستوجب عقوبت تبعید می باشند. در این نوشته با استفاده از روش تحلیلی ـ توصیفی و مراجعه به منابع مکتوب، اقوال وآراء فقهای مذاهب اسلامی را مورد نقد و بررسی قرار داده ایم امید است نتیجه به دست آمده بتواند در رسیدگی به دعاوی مرتبط با این مسأله مورد استفاده قرار بگیرد
