قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، قانونی است که از شرع مبین گرفته شده و دارای اصولی است که اجرای آنها می تواند جامعه ای آرمانی را ساماند هی و زمینه رشد و تعالی همه جانبه برای شهروندان را فراهم آورد. از جمله این اصول، اصل هشتم قانون اساسی با موضوع «امر به معروف و نهی از منکر» است که دقیقا برگرفته از قرآن و سنّت و منطبق بر هدف نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران می باشد. روش این تحقیق به صورت تحلیلی- توصیفی میباشد. و هدف از این تحقیق شناخت شرایط و کیفیت امر به معروف می باشد تا این که کسی به اشتباه نیفتد و نسبت به این دو فریضه الهی کوتاهی نشود، با توجه به اهمیتی که برای امر به معروف و نهی از منکر ذکر شده است. پژوهش حاضر به بررسی اصل هشتم می پردازد. مفاهیم امر، نهی، معروف و منکر در کتب فقهی و فرهنگ لغات تعریف شده و مصادیق آنها مشخص گردیده است، برخی مصادیق معروف شامل نماز، روزه و واجبات دیگری که در کتب فقهی به طور مفصل بیان شده است و همچنین مصادیق منکر عبارت از؛ شرب خمر، زنا و محرمات دیگر می باشد. علم به معروف و منکر، احتمال تاثیر، اصرار مأمور و منهی و انتفاء مفسده و ضرر از شرایط امر به معروف و نهی از منکر بوده و امر به معروف و نهی از منکر شامل سه مرتبه قلبی، لسانی و عملی می باشد. نظارت دولت که معمولا همان نظارت اجرایی مدنظر است، شامل نظارت انتظامی، اقتصادی و بهداشتی و ... می باشد. و نظارت مردم بر دولت به صورت مطبوعات، رسانه های گروهی، راهپیمایی ها و ... می باشد. برخی از آیات قرآن، از جمله: آیه71 سوره توبه و 110 سوره آل عمران و ... بر وجوب محتوای این اصل دلالت دارند و روایات بسیاری از ائمه معصومین(علیهم السلام) در این باب وارد شده است. وجوب امر به معروف و نهی از منکر، اجماعی بوده و اهمیت آن به اندازه ای است که در اکثر کتب فقهی بابی مجزا به آن اختصاص داده اند. اما عقلی یا شرعی بودن و کفایی یا عینی بودن وجوب مورد اختلاف فقها می باشد. اجتماع صالح، امنیت، انسجام و بقای جامعه و وحدت آن، ضمانت اجرای احکام و دستورات الهی، برقراری عدالت اجتماعی، خیر و سلامتی، قدرتمندی مومنان، تضعیف جبهه نفاق، شکوفایی اقتصاد و .. از آثار اجرای امر به معروف و نهی از منکر می باشد و حکومت اشرار و فاسدان، مستجاب نشدن دعا، کم شدن روزی و نزدیک شدن اجل، فاسد شدن زنان و فاسق شدن جوا
