رشد جزایی به معنای تشخیص حسن و قبح اعمال، در امر قضا، اهمیت فراوانی دارد زیرا چنانچه لزوم احراز آن ثابت شود فردِ مجرمِ فاقد رشد، مجازات نمی گردد یا مجازات آن تخفیف پیدا می کند. این موضوع در منابع فقهی به صورت صریح مطرح نشده است و در قانون مجازات اسلامی جمهوری اسلامی ایران که بر مبنای احکام فقهی تدوین شده نیز مورد توجه قرار نگرفته است؛ لذا برخی از حقوقدانان معاصر معتقد ند لازم است در قانون مذکور به ویژه ماده 49 آن تجدید نظر شود. نگارنده در این مقاله سعی کرده است با تتبع در متون فقهی و بازخوانی آراء فقهای اسلام و اماره قرار دادن عقل و بلوغ برای رشد جزایی، راه حل مناسبی پیشنهاد نماید
