با شیوع کرونا و ضرورت فاصله گذاری اجتماعی، اغلب دانشگاه ها، به سرعت فعالیت های آموزشی خود را از محیط کلاس حضوری به محیط یادگیری الکترونیکی تغییر دادند. به-طوریکه اگر در دوران قبل از کرونا، دانشگاهی تصمیم می گرفت فعالیت های آموزشی خود را به سمت یادگیری ترکیبی یا مجازی پیش ببرد، باید در سطوح مختلف سیاستگزاری، برنامه ریزی و اجرا از آمادگی الکترونیکی مدیران، زیرساخت های فنی، ابعاد فرهنگی – اجتماعی، اساتید و دانشجویان اطمینان حاصل می کرد. چنین فرآیندی مدت ها زمان می برد تا دانشگاه ها سیاست ها، راهبردها و برنامه های خود را تنظیم و تصویب کنند، زیرساخت های فنی و تجهیزاتی را تهیه نمایند، ساختار سازمانی خود را برای هماهنگی و پشتیبانی از یادگیری الکترونیکی شکل دهند، اساتید را برای تهیه محتوا، تدریس در محیط مجازی، طراحی فعالیت ها، ارزشیابی و ارائه بازخورد آموزش دهند و دانشجویان را برای ورود به محیط یادگیری الکترونیکی و کسب مهارت های مورد نیاز آن ترغیب نمایند. لیکن دانشگاه ها در
