در این پژوهش آسیب های مدارس هوشمند با توجه به بعد پداگوژیک، که یکی از ابعاد پنج گانه ی اصلاح مدارس از دیدگاه آیزنر (2005) می باشد، مورد بررسی قرار گرفت. هدف مطالعه ی حاضر آسیب شناسی مدارس هوشمند متوسطه اول شهرستان صحنه بر اساس بعد پداگوژیک اصلاح برنامه درسی بود. پژوهش به دنبال پاسخ این سوال بود که: آسیب های مدارس هوشمند دوره متوسطه اول بر اساس بعد پداگوژیک اصلاح برنامه درسی کدامند؟ پژوهش از نوع کیفی بوده و جامعه آماری آن کلیه آگاهان کلیدی شامل دبیران، مدیران و معاونین فناوری مدارس متوسطه اول شهرستان صحنه در سال تحصیلی 94-93 را شامل می شود که بر اساس منطق نمونه گیری هدفمند 21 نفر به عنوان نمونه هدفمند انتخاب شدند و مبنای کفایت نمونه اشباع نظری بود. داده ها بر اساس مصاحبه نیمه ساختار یافته جمع آوری شد. سپس داده های به دست آمده طی سه مرحله کد گذاری باز، کد گذاری محوری و کد گذاری انتخابی تحلیل شدند. جهت اطمینان از صحت و پایایی داده ها از چهار معیار موثق بودن و اعتبار؛ تأیید پذیری؛ قابلیت اعتماد و انتقال پذیری استفاده گردید. یافته های این پژوهش نشان داد که مدارس هوشمند متوسطه اول شهرستان صحنه در بعد پداگوژی اصلاح مدارس، از نظر پشتیبانی فنی، وجود معاون فناوری و برگزاری کارگاه های آموزشی برای معاونین دارای مشکلاتی بود. از طرفی عدم تشکیل کارگاه های آموزشی، عدم استقبال دبیران از کلاس های ضمن خدمت، بالا بودن تراکم کلاس ها، کمبود وقت، عدم دسترسی والدین به اینترنت، کمبود اعتبار مالی برای تجهیز مدارس، نبود فضای مناسب از عمده ترین آسیب های توسعه مدارس هوشمند بود.
